Aarsman’s ogenschijnlijke objectief verslag van de stedelijke omgeving sluit echter aan bij de traditie van ‘The New American Topographics movement’. Het traditionele medium documentaire fotografie krijgt in de jaren 70’ een extra dimensie door kleurgebruik. De nieuwe generatie fotografen zoals Eggleston, Shore, Meyerowitz concentreren zich niet op de ongerepte landschap maar op de door de mens veranderde topografie; het suburbia van America.
Ondanks de erkenning, de prijzen besluit Hans Aarsman in 1994 te stoppen met fotografie en verkoopt zijn middenformaatcamera’s. Een wijs besluit gespeend van voortvarend inzicht. Aarsman’s Amsterdam is bovenal het persoonlijk afscheid van een ontoereikend beeldende medium en omvat tegelijk literaire ambities.
Het vastleggen van gewone en alledaagse onderwerpen met hanteerbare middenformaatcamera’s maakte vervolgens school op vakopleidingen en kunstacademie’s. Terwijl fotografie met de introductie van eerste digitale camera’s in jaren ’90 democratiseerde ontwikkelde documentaire beeld als discipline binnen de beeldende kunsten. Dit resulteerde in een uitstroom van documentaire fotografen / beeldende kunstenaars met een deels overlappende inspiraties, beeldtaal, ingeprente blauwdruk en afstand tot het subject. Ik was een van de vele studenten die op de Academie zich toelegden op het documentaire beeld.
Akoleienstraat gezien naar de Bloemstraat
Foto: Hans Aarsman 1992
Een plotselinge krachtige deja vù in de Akoleienstraat om de hoek van de Rozengracht was de aanleiding van om het boek er op na te slaan. De radiogrammofoonfabriek aan de Bloemstraat, tevens de vaste parkeerplek voor terugkerende nachtelijke escapades bij de Mazzo, bleek inderdaad te zijn vastgelegd in Aarsman’s Amsterdam. Het beeld was versmolten met persoonlijke ‘vergeten’ herinneringen. Het inmiddels 30 jaar oude project verbeeld de persoonlijke visie op fotografie als waarachtig medium en maakt deze ambivalente verhouding in boekpublicatie aangevuld met persoonlijke notities toegankelijk. Aarsman’s Amsterdam omvat de met chaos gevulde stedelijke ruimte; toeristenbussen, rondvaartboten, trams, auto’s, fietsers en passanten. Het is een tijdsdocument waar het narratief lijkt verbannen. Het laat even goed zien hoe de stad in enkele decennia is veranderd. Metropool Regio Amsterdam (MRA) is anno 2024 een magneet voor nieuwe stedelingen; veelal hoogopgeleide migranten, kenniswerkers met Europese achtergrond, in het afgelopen decennia kwamen er ruim 100.000 inwoners bij.
Op mijn beurt onderzoek ik met de fotoserie ‘Het Mokum van Nozeman’ mijn persoonlijke relatie met de publieke ruimte. Aantal lokaties zijn overgenomen Aarsman’s Amsterdam.
Ondanks de erkenning, de prijzen besluit Hans Aarsman in 1994 te stoppen met fotografie en verkoopt zijn middenformaatcamera’s. Een wijs besluit gespeend van voortvarend inzicht. Aarsman’s Amsterdam is bovenal het persoonlijk afscheid van een ontoereikend beeldende medium en omvat tegelijk literaire ambities.
Het vastleggen van gewone en alledaagse onderwerpen met hanteerbare middenformaatcamera’s maakte vervolgens school op vakopleidingen en kunstacademie’s. Terwijl fotografie met de introductie van eerste digitale camera’s in jaren ’90 democratiseerde ontwikkelde documentaire beeld als discipline binnen de beeldende kunsten. Dit resulteerde in een uitstroom van documentaire fotografen / beeldende kunstenaars met een deels overlappende inspiraties, beeldtaal, ingeprente blauwdruk en afstand tot het subject. Ik was een van de vele studenten die op de Academie zich toelegden op het documentaire beeld.
Akoleienstraat gezien naar de Bloemstraat
Foto: Hans Aarsman 1992
Een plotselinge krachtige deja vù in de Akoleienstraat om de hoek van de Rozengracht was de aanleiding van om het boek er op na te slaan. De radiogrammofoonfabriek aan de Bloemstraat, tevens de vaste parkeerplek voor terugkerende nachtelijke escapades bij de Mazzo, bleek inderdaad te zijn vastgelegd in Aarsman’s Amsterdam. Het beeld was versmolten met persoonlijke ‘vergeten’ herinneringen. Het inmiddels 30 jaar oude project verbeeld de persoonlijke visie op fotografie als waarachtig medium en maakt deze ambivalente verhouding in boekpublicatie aangevuld met persoonlijke notities toegankelijk. Aarsman’s Amsterdam omvat de met chaos gevulde stedelijke ruimte; toeristenbussen, rondvaartboten, trams, auto’s, fietsers en passanten. Het is een tijdsdocument waar het narratief lijkt verbannen. Het laat even goed zien hoe de stad in enkele decennia is veranderd. Metropool Regio Amsterdam (MRA) is anno 2024 een magneet voor nieuwe stedelingen; veelal hoogopgeleide migranten, kenniswerkers met Europese achtergrond, in het afgelopen decennia kwamen er ruim 100.000 inwoners bij.
Op mijn beurt onderzoek ik met de fotoserie ‘Het Mokum van Nozeman’ mijn persoonlijke relatie met de publieke ruimte. Aantal lokaties zijn overgenomen Aarsman’s Amsterdam.